Richard Harris został obsadzony w roli Rogera Bartletta, jednak zrezygnował, ponieważ filmowanie "Sportowego życia", w jakim grał, zostało opóźnione. Ponadto aktor był niezadowolony ze pomniejszonej roli bohatera, którego miał kreować. Natomiast John Mills odrzucił tę rolę.
Burt Lancaster był kandydatem do roli porucznika lotnictwa Hendleya.
Kirk Douglas był kandydatem do roli kapitana Hiltsa.
Znaki drogowe widoczne w filmie pochodzą z czasów powojennych.
Sedgwick czyta francuską gazetę "Liberation". W rzeczywistości nie była ona wydawana w czasie niemieckiej okupacji.
Hilts upuszcza dwa koszyki, kiedy widzi Ivesa zmierzającego w kierunku ogrodzenia. Gdy niemiecki strażnik zabija Ivesa, Hilts jeszcze raz upuszcza koszyki zanim zaczyna biec.
Pomiędzy scenami w tunelu skarpetki Colina zmieniają się z szarych na białe.
Po kradzieży motocykla, Hilts ukrywa się za budynkiem i czeka aż minie go niemiecki oddział. Kiedy Niemcy znikają, przyczepa dla pasażera znajduje się po drugiej stronie motocykla.
W scenach po ucieczce z obozu w pewnym momencie widoczny jest most rozciągający się nad rzeką, którego konstrukcja pochodzi z czasów powojennych.
Pod koniec filmu w scenach w kawiarni widoczny jest samochód Citroën 11 Légére Traction z 1947 roku. Akcja filmu dzieje się trzy lata wcześniej.
Kiedy Amerykanie maszerują tak, jak na obrazie zatytułowanym "The Spirit of '76", to zatrzymują się dopiero przed starszym barakowym. Można wtedy usłyszeć, że ostatnie nuty melodii wygrywanej na piszczałce przez Hinta padają wtedy, kiedy Hint już przestał na niej grać.
Kiedy Amerykanie obchodzą Dzień Niepodległości, James Garner gra na bębnie, jednak rytm jaki na nim wybija nie pasuje do odgłosów jakie słyszymy.
W scenie egzekucji pod koniec filmu, widać, jak w karabinie maszynowym kończy się pas z amunicją, jednak odgłosy wystrzałów słychać jeszcze przez kilka sekund.
Na początku filmu Hilts i Ives zostają skazani przez komendanta na 20 dni karceru. Jednak kiedy nadchodzi dzień zwolnienia, Hilt ma skreślonych na ścianie 14 dni odsiadki, a na palcach odlicza 15 dzień.
W czasie ucieczki na motocyklu, Hilt w pewnym momencie gubi się i nie ma pojęcia, w którym kierunku znajduje się Szwajcaria. Ale kiedy niebo się przejaśnia i pogoda robi się słoneczna, to z pomocą słońca mógłby z łatwością określić gdzie znajduje się zachód, a co za tym idzie Szwajcaria.
Kiedy Danny przygotowuje się do kopania pierwszego tunelu, wyznacza jego kontur za pomocą niebieskiej kredy. Widać wtedy, że obrys jest okrągły, jednak podczas zbliżenia, kiedy Danny zapisuje w rogu liczbę 17, zarys jest bardziej kwadratowy. W następnym ujęciu zaznaczenie jest ponownie okrągłe, ale za to liczba 17 wygląda inaczej.
Wkrótce po przybyciu do obozu, Hilt kładzie swoja torbę ze sprzętem obok chaty. Bierze z niej piłkę i rękawicę, a następnie idzie w stronę drutu zostawiając torbę za sobą. Podczas rozmowy z innym więźniem o martwym punkcie pomiędzy wieżami, w jednym z ujęć widać w tle tę chatę, jednak torba zniknęła.
Podczas pierwszej próby ucieczki, wraz z radzieckimi robotnikami, w różnych rzędach idzie dwóch uciekinierów. W następnym ujęciu, w którym jeden próbuje ręczyć za drugiego, obaj stoją w tym samym rzędzie.
Kiedy Hilt odwraca się i biegnie by powstrzymać Ivesa przed wspinaniem się na ogrodzenie, jego kamizelka rozpina się i zapina pomiędzy ujęciami.
Kiedy Hilt jest zamykany w karcerze, to w ujęciach z bliższej perspektywy, po lewej stronie ekranu, między ogrodzeniem a drutem ostrzegawczym, można zobaczyć tory, po których jeździ kamera.
Kiedy Bartlett i Mac na dworcu autobusowym próbują uciec przed policją, to po lewej stronie ekranu widoczny jest reflektor na stojaku.
Natychmiast po tym, jak porucznik Henley mówi Colinowi, że od Szwajcarii dzieli ich tylko jeden grzbiet górski, ich samolot przelatuje obok słynnego zamku Neuschwanstein, który stoi przy granicy z austriacko-niemieckiej, około 100 kilometrów od Szwajcarii.
Z granicy niemiecko-szwajcarskiej, nie można zobaczyć Alp ani żadnych podobnych gór, tak jak to pokazano w filmie.
W filmie pokazano, że Niemcy odkryli tunel znajdujący się pod piecem. Niemcy faktycznie znaleźć jeden z trzech tuneli, ale znajdował się on w rogu baraku 123. Ten pod piecem znajdował się w baraku 104, nazywał się "Harry" i w rzeczywistości posłużył lotnikom do ucieczki.
W filmie pokazano, że duża grupa uciekinierów została wspólnie rozstrzelana w jednym miejscu. W rzeczywistości, złapaną pięćdziesiątkę rozstrzelano w wielu różnych miejscach, pojedynczo lub w małych grupkach.
W filmie pokazano, że rozstrzelania uciekinierów dokonały umundurowane jednostki niemieckie przy pomocy karabinu maszynowego Maxim. W rzeczywistości egzekucje przeprowadzali agenci Gestapo z pistoletu i z bliskiej odległości.
Akcja filmu rozgrywa się w całości w miesiącach letnich. W rzeczywistości, do ucieczki doszło w marcu 1944 roku, gdy na ziemi leżała jeszcze znaczna ilość śniegu. Większość uciekinierów, która przedzierała się przez kraj, nie mogła przebrnąć przez głębokie zaspy śniegu i musiała zejść z pól na drogi, wprost w ręce niemieckich patroli.
Kiedy Ashley Pitt jest w tunelu, widać, że wierzchnia warstwa gleby jest piaszczystego koloru, natomiast ziemia z wnętrza tunelu jest ciemnego koloru. W rzeczywistości byłoby na odwrót.
Kapitan Ramsey nosi baretki trzech orderów przyznawanych za udział w kampaniach brytyjskich w czasie I wojny światowej. Są to: Gwiazda 1914-1915, Brytyjski Medal Wojenny oraz Medal Zwycięstwa i w takiej kolejności powinny być noszone, jednak przez cały film kapitan ma je przypięte na odwrót.
Przez cały film widać, że aktorzy noszą sygnety i zegarki. W rzeczywistości, żaden aliancki jeniec wojenny nie mógł mieć przy sobie rzeczy wartościowych, a przyłapanemu z takimi, groziła surowa kara.
Wszyscy jeńcy przybywający do obozu mają ze sobą w torbach lub walizkach spakowane swoje rzeczy. W rzeczywistości, w 1943 roku wszyscy przebywający w obozie mężczyźni byli zestrzelonymi lotnikami, którzy często, by ratować życie, musieli się katapultować. A przecież żaden z nich nie pakował swoich rzeczy i nie zabierał ich ze sobą na misję.
W Cafe Suzette, ojciec polewa likier anyżkowy Pernod z wysokiej zielonej butelki. Jednak napój w szklankach zamiast jasnozielonego koloru ma pomarańczowo-szary.
Kiedy na początku filmu przyjeżdża do obozu konwój z więźniami, w pewnym momencie pada po niemiecku rozkaz "Aussteigen!". Jednak prawidłowa komenda jaka powinna paść to "Absitzen!".
Zegarek Hinta to Rolex Submariner, model niedostępny w latach 40.
W scenie w porcie widoczna jest w tle suwnica kontenerowa. Konteneryzacja rozpoczęła się dopiero w połowie lat 50. więc wcześniej ludzie nie znali takiego urządzenia.
Kiedy Hilt rozbija się motocyklem, widać, że znajduje się przed ogrodzeniem z drutu kolczastego. Jednak kiedy kamera robi cięcie, a następnie zbliżenie, to widać, że Hilt jest już cały zaplątany w drut.
Bartlett na odprawie mówi, że pierwszy tunel o nazwie "Tom" będzie wychodził z baraku 104, a "Harry" z baraku 105. Widać nawet później, że Danny zaczyna kopać "Toma" w baraku 104. Jednakże w obchody 4 lipca, esesman Strachwitz odkrywa "Toma" w baraku 105 (numer 105 jest namalowany na ścianie baraku i dobrze widoczny w momencie, w którym zostaje on otoczony przez żołnierzy).
Kiedy Ives upuszcza kubek i rusza w stronę ogrodzenia, w tle widoczny jest Hilt, który odwraca się i rusza w stronę Ivesa. Jednak kiedy kamera robi cięcie i zaczyna pokazywać Hilta ten ponownie wykonuje te same czynności.
Lokomotywa pociągu pasażerskiego, z którego większość więźniów próbuje uciec, to niemiecki parowóz Baureihe 78. Jednak po przybyciu na miejsce przeznaczenia, gdzie wszyscy pasażerowie wysiadają z pociągu, lokomotywa zamienia się w model Baureihe 64.
Kiedy Hilts po raz pierwszy ląduje w karcerze ma ze sobą piłkę i rękawicę do baseballa, jednak kiedy z niego wychodzi, obu rzeczy nie ma już przy sobie.
Podczas sceny ucieczki, kiedy Hendley i Blythe przybywają do baraku, zostają poinstruowani, aby usiąść na trzecim łóżku po lewej stronie. Jednak obaj siadają na czwartym.
Kiedy Hendley rozbija skradziony samolot widać, że skrzydła całkowicie odrywają się od kadłuba. Jednak kiedy chwilę później aeroplan staje w płomieniach, skrzydła są na miejscu.
W scenie, której akcja rozgrywa się w pokoju Hendleya i Blythe'a, Bartlet mówi Blythe'owi, że nie może uciec. Podczas zbliżeń kamery lub gdy ujęcie pokazywane jest od strony drzwi, to obok koi Handleya widać powieszoną popielniczkę. Jednak gdy tę samą scenę oglądamy z ujęcia pokazywanego z drugiego końca pokoju, popielniczka znika.
Zdjęcia do filmu kręcono w Füssen, Grünwaldzie, Pfronten, Oberhaching i Monachium (RFN, obecnie Niemcy).
Złoty medalion, który Steve McQueen nosił w filmie, był prezentem od jego żony.
Scena z motocyklem nie jest oparta na prawdziwych wydarzeniach, ale została dodana na życzenie Steve'a McQueena. Także scena kradzieży samolotu nie miała miejsca w rzeczywistości.
Kiedy okazało się, że teren należący do Bavaria Studio jest zbyt mały, ekipa filmowa uzyskała zgodę od rządu niemieckiego na kręcenie w przyległym lesie należącym do państwa. Po zakończeniu zdjęć ekipa zasadziła 2000 małych sosenek w miejsce tych, które zostały zniszczone podczas zdjęć.
Motor, którego Hilts używa w próbie ucieczki, to brytyjski Triumph 650 pochodzący z 1960 roku.
Podczas pościgu motocyklowego reżyser zgodził się na pomysł, by Steve McQueen wcielił się w jednego z niemieckich żołnierzy (motocyklista, który wpada na linę rozpiętą w poprzek drogi), biorących udział w pogoni. Dzięki magii montażu ścigał sam siebie.
Steve McQueen był dublowany przez Buda Ekinsa w scenie 20 metrowego skoku przez ogrodzenie podczas pościgu motocyklowego.
Aktor wcześniej próbował samodzielnie wykonać ten manewr, lecz się rozbił.
Steve McQueen zgodził się na rolę Hiltsa pod warunkiem, że będzie mógł pokazać swe umiejętności w jeździe na motocyklu.
Steve McQueen powstrzymywał produkcję filmu, domagając się zmian w scenariuszu i nadania jego postaci większego znaczenia.
W filmie komendant obozu za ucieczkę więźniów zostaje zdymisjonowany ze swojego stanowiska. W rzeczywistości aresztowano go za udział w operacji czarnorynkowej, co odkryto podczas dochodzenia Gestapo w sprawie wspomnianej ucieczki.
Egzekucja schwytanych więźniów była jednym z punktów oskarżenia Hermanna Göringa i innych przywódców nazistowskich przed Trybunałem Sądowym w Norymberdze.
W 2005 roku zajął 3 miejsce w rankingu brytyjskiej stacji telewizyjnej Channel 4 na najlepszy film wojenny wszech czasów.
Kilku aktorów grających w tym filmie było więźniami obozów w trakcie II wojny światowej. Donald PleasenceDonald Pleasence był pilotem RAF-u, został zestrzelony, a następnie był torturowany przez Niemców. Aktor Hannes Messemer był w obozie rosyjskim, a Til Kiwe i Hans Reiser byli jeńcami w obozach alianckich.
James Garner kreując swoją postać porucznika lotnictwa Hendley, odwołał się do swoich przeżyć, jakich doświadczył podczas wojny w Korei.
W jednym z odcinków serialu "Podwójne życie Jagody Lee" wykorzystano imiona bohaterów z "Wielkiej ucieczki".
We "Wściekłych psach" pierwsze słowa, które wypowiada pan Brązowy (Quentin Tarantino) zaczynają się tak samo jak kwestia, którą zagrał Charles Bronson jako Danny Velinski "Tunnel King".
"Denton Designs" i "Ocean" w roku 1986, wyprodukowali trówymiarową grę izometryczną - inspirowaną filmem na platformy takie jak: ZX Spectrum, Commodore 64, DOS and Amstrad CPC.
Prawdziwy "Król tuneli", kanadyjski pilot Wally Floody (tuż przed wielka ucieczką ze Stalagu Luft III został przeniesiony do innego obozu), przez ponad rok pracował przy filmie jako konsultant techniczny.
W czasie produkcji filmu, niektóre aspekty ucieczki z obozu były tajne i nie zostały ujawnione jeszcze długo po jej zakończeniu. Przekupowanie nazistów czekoladą, kawą lub papierosami pochodzącymi z paczek dostarczanych przez Czerwony Krzyż jest dobrze udokumentowane, jednakże inne materiały przydatne do ucieczki musiały być trzymane w tajemnicy i nie zostały uwzględnione w powieści ani scenariuszu. Również fakt istnienia czwartego tunelu nazwanego "George" ujawniono dopiero wiele lat później.
W rzeczywistości ucieczka powiodła się tylko trzem jeńcom wojennym. Byli to Norwegowie Per Bergsland i Jens Muller, którzy po złapaniu pociągu z Żagania przez Berlin do Szczecina szczęśliwie dostali się na statek płynący do Szwecji oraz Holender Bram van der Stok, który podróżując przez całą Europę dotarł do Hiszpanii.
Paul Brickhill, autor książki, na której oparto film, w czasie wojny był pilotem Spitfire'a. W marcu 1943 roku został zestrzelony nad Tunezją i trafił do niemieckiego obozu Stalag Luft III, gdzie pomagał w przygotowaniach do ucieczki.
Jednymi z niemieckich aktorów, którzy zagrali w filmie byli Hannes Messemer i Til Kiwe, którzy sami w czasie wojny zostali jeńcami wojennymi. Messemer został na froncie wschodnim schwytany przez wojska sowieckie, uciekł i przeszedł setki kilometrów do granicy niemieckiej. Natomiast Kiwe został osadzony w amerykańskim obozie jenieckim skąd próbował uciec siedemnaście razy.
Na początku filmu, Hilt opiera się o róg jednej z chat i obserwuje wieżyczki strażnicze w poszukiwaniu martwego punktu. W pewnym momencie przykłada do czoła rękawicę baseballową i mruży oczy przed wschodzącym słońcem. Jednak kilka sekund później, kiedy podchodzi do ogrodzenia jest już południe. W następnej minucie słońce przesuwa się po niebie w tą i z powrotem jeszcze kilkukrotnie.
Film kręcono od 4 czerwca do października 1962 roku.