Film "Duma i uprzedzenie" z 2005 roku podobnie zresztą, jak film z 1940 roku tak dalece odbiega od treści i rysunku postaci powieści, że nie można go nazwać adaptacją powieści.
Powieściowy pan Darcy był skryty i małomówny, cecha ta była rodzinna, ponieważ jego młodsza siostra też była bardzo nieśmiała. Filmowa panna Darcy kipi żywiołową energią, jest nadzwyczaj śmiała i rozmowna. O powieściowym panu Bingley wiemy, że był rozsądny i pogodny, miał swobodny sposób bycia połączony z bardzo dobrym wychowaniem. Filmowy pan Bingley chichocze nerwowo czy głupkowato ni w pięć, ni w dziewięć, zachować się nie potrafi.
Powieściowa Elizabeth była "bardzo dobrze ułożoną panną", jej dowcip był wysnakowany, bardzo celny i świetnie wymierzony, znała zasady wychowania i zachowania, lady Catherine uznała ją nawet za "dystyngowaną". Filmowa Elizabeth chichra się absurdalnie, pokrzykuje, mówi, co jej ślina na język przyniesie, takiej Elizabeth nikt by nie odważył się powierzyć żadnej tejemnicy.
Powieściowy Bennet był posiadaczem ziemskim i miał spory majątek i spore dochody (dwa tysiące!), ale wymiksował się z rodziny i zaniedbał wykształcenie i wychowanie córek, wprowadzenie je do towarzystwa, wyposażenie ich (posagi!) czy nawiązywanie znajomości i koneksji. Panny miały jedynie urodę (po matce) i nic więcej. Szanse życiowe mizerne. A posiadłość pana Benneta była ordynacją, więc po jego śmierci i żona, i córki traciły nie tylko miejsce do życia, ale i źródło dochodów. Tym niemniej na razie wszyscy żyli jak na rodzinę ordynata przystało, a pani Bennet już szczególnie dbała o sprawianie wrażenia majętnej.
Filmowi Bennetowie natomiast żyją w domu połączonym z chlewem, filmowa Elizabeth zamiast przechadzać się po ogrodzie pełnym pięknych nasadzeń i krzewów, chuśta się nad błotem obok świń.
Jedyny plus, jaki mogłabym dać temu filmowi, to za ciekawy sposób wprowadzenia postaci pana Wickhama oraz za zaprezentowanie Chatsworth, którego widok rzeczywiście stanowił inspirację dla Jane Austen do przedstawienia opisu powieściowego Pemberley.
Seriale BBC z 1980 oraz z 1995 roku daleko wierniej oddają atmosferę powieści.